“Wie was Anansi de Spin in verschillende culturen?”
Trommelend op een Afrikaanse drum verleidde Egobudike Emechete spin Anansi uit de coulissen van de Oranjekerk te komen, het toneel op. Hij trommelde en trommelde, boven het geluid van de regen uit. En daar kwam ze, al wiegend en dansend, zingend en pratend, gekleed in zwarte gewaden en met een enorme grote spin op haar hoofd: Achi Chioma, alias Anansi de Spin.
Het werd een bijzondere avond, 27 september in de Oranjekerk, met het verhaal van Anansi de Spin door een andere bril bekeken. Wie ben ik, wie zijn wij?
Van wie is het Anansi verhaal? De tot slaafgemaakten die uit hun vertrouwde omgeving werden geroofd en zich moesten aanpassen aan een andere omgeving en mensen. Hoe hielden ze hun eigen cultuur of gewoontes in stand. Wie was Anansi de Spin in verschillende culturen? Kennen wij Anansi de Spin hier in Nederland?
Na het optreden van het duo Chibudike voerden we over deze vragen aan drie tafels een mooie dialoog. Aan de ene tafel was Anansi een spin die in het oor van de tijger kroop om daar de plannen van de vijand te kunnen afluisteren. In die hoedanigheid werd hij zelfs vergeleken met de redimoussa, mensen die in de tijd van de slavernij gedwongen werden weggelopen slaven te verraden. En zo kwam het gesprek op hoe dat verraad het onderlinge wantrouwen gevoed heeft. En hoe je elkaars vertrouwen weer kunt terugwinnen. Aan een andere tafel ging het gesprek over de helden uit onze jeugd. Over het vertellen van verhalen, hoe belangrijk dat nog is, vooral offline, face to face.
Met zijn allen concludeerden we dat we nog altijd behoefte hebben aan een Anansi de Spin. Iemand die op zoek gaat naar oplossingen, iemand die er voor een ander is, naar een ander omkijkt, iemand die met zijn grapjes en ondeugendheden ons even weer duidelijk maakt wat eigenlijk écht belangrijk is in het leven.
Deze dialoog was op vrijdag 27 september 2024 in de Oranjekerk, Amsterdam Bedankt aan alle deelnemers die een bijdrage hebben geleverd aan deze dialoog. Wij bedanken het duo Chibudike voor het inspirerende optreden.
Performers: Achi Chioma en Egobudike Emechete Dialoogcoördinator: Cynthia Grootfaam
Gespreksleiders: Carla Peverelli, Aly Cnossen, Sandra Felter en Mar Oomen
Edgar Martijn bedankt voor je hulp. Dankzij jullie deelname was dit een boeiend en leerzaam gesprek!
Door kennis te delen, begrijpen we elkaar en het verleden beter
Tijdens twee mooie middagen in september 2024 varen wij met een groep enthousiaste, nieuwsgierige en welbespraakte deelnemers door de Amsterdamse grachten. We proberen de koloniale sporen te ontdekken van ons koloniaal verleden. Op zeer boeiende wijze vertelt gids Emilio over de geschiedenis van de panden die we voorbij varen. Velen waren eigendom van families die suikerplantages in Suriname bezaten. Tussendoor neuriet Emilio het lied faja sitong no brong mi so. En vertelt wat het betekent. Hete steen brand mij niet, brand mij niet. Vol verbazing en soms vol ongeloof kijken de deelnemers naar het Amsterdam historisch erfgoed. Een gedeeld verleden of niet?
Onderweg gaan de gesprekken over identiteit, autonomie en vrijheid. Gespreksleiders en deelnemers praten over vragen als: “Wisten we dit allemaal? ” “Kregen we deze informatie op de basisschool?” En: “Wat moeten we met die versieringen? Mogen dit soort panden versierd blijven met beelden die een zwart verleden symboliseren?” Maar de gesprekken gaan verder. Deelnemers vertellen dat er nog steeds onderscheid gemaakt wordt tussen de verschillende gemeenschappen, dat er een hiërarchie is die de gemeenschappen zelf in stand houden. De “Westerling” gaat nog steeds uit van suprematie.
Vrouwen van 65-75 jaar vertellen dat ze vroeger hebben geleerd zich te schamen voor het verleden, zich te schamen voor het zwart zijn. Onder Surinamers werd gezegd: “Ik kom niet van slaven af, dat was bij ons niet”. Of: “Ik ben misschien wel zwart, maar mijn familie is veel lichter”. Het ‘opkleuren’ door te trouwen met iemand die lichter is, was vroeger belangrijk. Jarenlang werd er op gehamerd dat je als zwarte minderwaardig was, zo raakte je je eigen identiteit kwijt. En het vervelende is: veel zwarte mensen gedragen zich nog steeds zo. Een deelnemer vertelt hoe in een hotel een zwarte baliemedewerker voorrang gaf aan een witte klant. Ze sprak de medewerker hierop aan, waardoor hij zich ervan bewust werd dat hij haar onterecht – vanwege kleur – had behandeld.
Een vader van een andere deelnemer zei op 1 juli altijd: “Vandaag vieren we de vrijheid, maar morgen voelen we weer de striemen”, waarmee hij bedoelde dat er nog steeds discriminatie en uitsluiting is. Een vrouw vertelt dat ze een Engelse achternaam heeft, wat veel voordelen heeft: “Mensen herkennen die naam niet als Surinaams en denken dus niet meteen aan een zwarte.”
We zijn er nog niet, maar laten we proberen deze manieren van denken te doorbreken, concludeert iedereen aan het eind van de boottocht. Laten we afscheid nemen van negatieve associaties met zwart, zoals ‘zwarte bladzijdes’. Laten we trots zijn op onszelf. Helden als Boni en Jolie Keur waren geen rebellen, maar verzetsstrijders. Tot slaafgemaakten waren juist hele sterke mensen, zij hebben het allemaal overleefd.
Deze dialoog was op maandag 23 en woensdag 25 september 2024 aan de Amsterdamse grachten. Bedankt aan alle deelnemers die een bijdrage hebben geleverd aan deze dialoog. Wij bedanken Emilio Kertokarijo voor de inspirerende inleiding. Dialoogcoördinator: Cynthia Grootfaam Gespreksleiders: Sandra Felter, Aly Cnossen, Thera van der Vooren, Tirzah Baank, Alma
van Leeuwen en Paul van der Plas. Dankzij jullie deelname was dit een boeiend en leerzaam gesprek!
Dinsdagavond 17 september organiseerden Dialoog in Actie, Breed Interreligieus Overleg Oost en de Muiderkerk een Vredesdialoog in het kader van de PAX Vredesweek 2024. Wij hadden twee sprekers: Martijntje Smits, filosoof, en Aissa Zanzen, islamkenner. Beiden hielden een inleiding, die uitmondde in een vraag voor een korte dialoog. Aan het eind van het programma was er gelegenheid voor vragen stellen en een gesprek met de beide sprekers.
Martijntje Smits belicht vraagstukken van oorlog en vrede vanuit drie perspectieven: het pacifistische, het moralistische en het strategisch empathische perspectief. Ze ging kort in op het pacifisme. Het meest dominante perspectief is die waar de krant vol van staat: vanuit het moreel denken, waarin posities worden ingenomen over goed en slecht, vijandsbeelden worden gecreëerd, de vijand de verpersoonlijking van het kwade is, waarin het gaat om vechten en winnen, wie wint. Daar tegenover stelt zij het strategisch-empathische perspectief: oorlog is geen voetbalwedstrijd, oorlog gaat gepaard met grote risico’s voor de mensen en de wereld. Het gaat niet om ‘wie wint’, maar ‘hoe bereiken we vrede’ en hoe bereiken we veiligheidsstructuren na de oorlog.
Aissa Zanzen sprak over vrede vanuit het islamitische perspectief. Vrede is een fundamenteel concept in de islam. Het woord ‘islam’ zelf is afgeleid van de wortel ‘salam’, wat vrede betekent. Aissa lichtte toe vanuit welke verzen in de Koran ‘vrede’ wordt omschreven en diep geworteld is in rechtvaardigheid, compassie en respect voor de mensheid. Hij maakte de brug naar denkers als Habermas en Nelson Mandela, die benadrukken dat een vreedzame samenleving gebouwd moet worden op een machtsvrije dialoog. Nelson Mandela: ‘Een van onze sterkste wapens is de dialoog’.
Ongeveer 70 mensen waren aanwezig in de Muiderkerk voor deze dialoogavond, deelnemers waren van heel diverse achtergrond. Hoewel de tijd voor de dialooggesprekken kort was, waren er goede gesprekken en kwamen er mooie contacten tot stand. Voor iedereen, ook voor ons, was dit een bijzondere avond. Wij hebben allemaal een rol in het bevorderen van een op vrede gerichte dialoog, Dialoog in Actie draagt graag een klein steentje bij. Maar zoals Aissa zei: ‘Een berg bestaat uit veel kleine steentjes’.
Wij bedanken: Greteke de Vries van de Muiderkerk voor de gastvrijheid en samenwerking. Martijntje Smits en Aissa Zansen voor de inspirerende inleidingen. Gespreksleiders Aly Cnossen, Carla Peverelli, Guillaumine Nelom, Mar Oomen, Alma van Leeuwen en de hosts van de avond, Hans Zuiver en Gerda van ’t Hoff. Een speciale dank gaat uit naar Paul van der Plas, die zeer nauw betrokken was bij de voorbereidingen en de avond zou leiden, maar geveld werd door corona.
Sinds enkele jaren organiseren Benjamin Caton en Hannah van Gelderen op 16 augustus een bijeenkomst bij het Indië-Nederland Monument: de Dekoloniale Indonesië Nederland Herdenking. Dit jaar bood Dialoog in Actie aan om na afloop koffie en thee te schenken in de Willem de Zwijgerkerk om iedereen de gelegenheid te geven na de herdenking nog wat na te praten. Dat daar behoefte aan was, werd al snel duidelijk.
De herdenking had als doel ruimte te creëren voor dialoog, verbinding en heling. Ook tussen de verschillende generaties die elk hun eigen herinnering hebben aan de verhalen en gebeurtenissen. Na de mooie optredens van sprekers, artiesten en muzikanten, werd er gezamenlijk 2 minuten stilte gehouden en werden er kransen gelegd bij het monument.
Na de herdenking was er gelegenheid tot napraten in de nabijgelegen Willem de Zwijgerkerk. De opkomst was overweldigend, de kannen koffie en thee waren niet aan te slepen en de spekkoek was snel op. De sfeer was gemoedelijk en er bleek veel behoefte aan verdere gesprekken over dit beladen onderwerp.
Naar aanleiding hiervan organiseerde Dialoog in Actie in december 2024 ook een goed bezochte dialoog over de njai, de voormoeder van veel Indische families. Dit initiatief kwam voort uit de behoefte om het verleden te bespreken, vooral de onderwerpen die door het ‘Indisch zwijgen’ worden bedekt.
De herdenking en de dialogen laten zien dat er behoefte is aan erkenning van het koloniale verleden en de impact ervan op alle generaties. Het is belangrijk dat deze verhalen worden verteld en besproken om het zwijgen te doorbreken.
Wij bedanken de organisatoren van de herdenking Benjamin Caton en Hannah van Gelderen, de stichting Dekoloniaal Indonesië Nederland, de vrijwilligers van de Willem de Zwijgerkerk, de dialoogbegeleiders van Dialoog in Actie en iedereen die aanwezig was bij deze mooie bijeenkomst met een prettig nagesprek.
Tijdens deze warme zomeravond op 26 juni waren we in de OBA op het Roelof Hartplein om de afschaffing van de Nederlandse slavernij te herdenken en te vieren. De dialoog, met als thema “koloniaal verleden, een gedeeld verleden of niet?”, ging over identiteit, autonomie en vrijheid. We onderzochten welke verantwoordelijkheid we hebben tegenover ons verleden. Wat dragen we mee van het verleden en wat we willen behouden of loslaten?
De avond begon met een inleiding over het slavernijverleden. 21 ballonnen symboliseerden de 21 kanonschoten die bij de afschaffing werden afgevuurd. De ballonnen werden doorgeprikt om de pijn van het verleden te doorbreken. We zongen gezamenlijk ‘Faya Siton‘, een kinderliedje met een verdrietige ondertoon over de straf van tot slaaf gemaakte kinderen.
Iwan, de kok, serveerde een heerlijke Heri Heri maaltijd. Na het eten genoten we van Surinaamse drankjes en proefden we van bitterhout (Kwasi Bita), dat de bittere smaak van die tijd vertegenwoordigt. Kokosolie symboliseerde troost en het verzachten van elkaars pijn. Ook proefden we van Bojo, zoete koek die verzoening en de viering van vrijheid symboliseert.
Beertje en haar vader vertelden over hun zoektocht naar het koloniale verleden van hun voorvader Maurits Savornin Lohman, die van 1889 tot 1891 gouverneur was van Suriname. Beertje was geïnspireerd door de podcast ‘De plantage van mijn voorouders’ en begon zo haar zoektocht. Haar vraag aan de deelnemers was of zij ooit ook onderzoek hadden gedaan naar hun achtergrond.
Door ervaringen te delen, begrijpen we elkaar en het verleden beter
De dialoog eindigde met reflecties van de deelnemers. Belangrijk was om vanuit kwetsbaarheid je verhaal te vertellen, waardoor grenzen openbreken en mensen minder op hun hoede hoeven te zijn. Door ervaringen te delen, begrijpen we elkaar en het verleden beter. Verhalen worden doorgegeven om van te leren. Door te luisteren, vragen te stellen met interesse en empathie, kunnen we ruimte geven aan pijn, woede en verdriet. Liefst herdenken en vieren we Keti Koti het hele jaar door, en niet alleen in de maanden juni en juli.
Deze dialoog is voorbereid door dialoogcoördinatoren Cynthia Grootfaam en Hans Zuiver, algemeen coördinator Mar Oomen en host Sandra Felter. De dialoogtafels zijn begeleid door gespreksleiders Paul van der Plas, Carla Peverelli, Aly Cnossen, Gerda van ‘t Hoff, Roelof Langman en Guillaumine Nelom. Ook dank aan de medewerkers van de OBA Roelof Hartplein en iedereen die een bijdrage heeft geleverd aan deze avond. Dankzij jullie deelname is dit een boeiende en leerzame dialoog geworden.
Zondagmiddag 19 mei van 15:30 tot 18:00 uur in het Plein Theater. Na 18:00 uur is er in het Eetlokaal van het Plein Theater de kans om te genieten van de Marokkaanse keuken
Op 19 mei organiseerden we in het Plein Theater een PleinTafel gewijd aan het bespreken en ontrafelen van taboes. We begonnen met een work in progress presentatie door Amina Meliani. Amina Meliani schrijft en werkt momenteel aan een solo voorstelling ‘Houria’ (‘Vrijheid’ in het Arabisch). Met fragmenten uit dit werkproces gaf ze een persoonlijk en krachtig inkijkje in haar voorstelling-in-wording.
De voorstelling gaat over een tussenwereld, een zoektocht waarin zij zichzelf kan zijn en waar ze in gesprek gaat met haar overleden vader. Amina vertelt over wat nooit is besproken. Met regie van Berith Danse, techniek van Esther Love en Frank Oorthuys, Muziek van Aya Bini en decorbeeld van Laila Meliani.
De presentatie gaf ons inspiratie voor een dialoog over de rol van taboes, gehost door Dialoog in Actie. Deelnemers werden uitgenodigd om hun persoonlijke ervaringen te delen en inzichten te bieden in hœ taboes hun leven hebben beïnvlœd. Door middel van open dialoog werd ernaar gestreefd om begrip te bevorderen en te zoeken naar wat ons verbindt.
Na de dialoogtafel was er de kans om te genieten van de Marokkaanse keuken, gekookt door Peggy Burke.
Het was een mooie en inspirerende zondagmiddag!
<aldus de terugblik op de website van het Plein Theater>
Dinsdagavond 28 mei. Terwijl de regen tegen de ramen tikte, vulde de Oranjekerk zich met gezelligheid. Buurtgenoten zaten aan tafel en genoten van de heerlijke asperge maaltijd. Na het toetje werd het tijd voor de dialoog waarin we 6 verschillende vormen van eenzaamheid hebben benoemd: emotioneel, sociaal, cultureel, intellectueel, psychologisch en existentieel.
De aanwezigen deelden hun ervaringen en ideeën over eenzaamheid, met respect voor elkaars beleving. Zo creëerden ze een sfeer waarin ze zich gezien en gehoord voelden. Hierdoor werd de kracht van de dialoog duidelijk voelbaar in de zaal.
De vraag hoe je eenzaamheid bespreekbaar kunt maken, stond centraal. Kwetsbaarheid, oftewel de moed om je gevoelens te delen met anderen, werd gezien als een sleutel. Sommigen ervaren eenzaamheid als een blokkade die je tegenhoudt om echte connectie te maken. Anderen worstelen met het gevoel geïsoleerd te zijn in een drukke wereld.
De zoektocht naar manieren om met eenzaamheid om te gaan bracht ook oplossingen naar voren. Een luisterend oor, eerlijk zijn tegenover jezelf en anderen, je passie vinden in muziek, sport of andere activiteiten, of troost zoeken in de natuur – zijn allemaal waardevolle stappen. Dankbaarheid werd genoemd als een krachtige tegenhanger van eenzaamheid: waardering voor de ervaringen die je in het verleden hebt opgedaan, ongeacht of deze rooskleurig waren. Gebed en meditatie werden ook genoemd als bronnen van verbinding en zingeving.
Culturele eenzaamheid bleek een herkenbaar thema. Zo deelde een deelnemer het verhaal van een moeder die vanuit Suriname naar Nederland was verhuisd en zich jarenlang eenzaam voelde zonder familie. De vorming van haar eigen gezin bracht hier verandering in.
Een onverwachte wending kreeg de avond toen een deelnemer een traditioneel Surinaams lied zong: Blakka Rosu, over het verhaal van een vrouw die haar geliefde in eenzaamheid achterliet. Hij wist echter dat hij haar voor altijd in zijn hart zou blijven dragen.
Deze dialoog is voorbereid door Cynthia Grootfaam, Mar Oomen en Mijanou Edink. De gespreksleiders waren Alma van Leeuwen, Emelie van der Bijl, Roelof Langman en Sandra Felter.
Donderdagavond 16 mei. Huub Buijsen, auteur van het boek “De verborgen psychologie achter populisme” was uitgenodigd om de dialoog te openen. Er waren ongeveer 20 mensen aanwezig.
Ook een student journalistiek had zich gemeld om verslag te doen over een onderwerp dat steeds urgenter wordt: populisme en de polarisatie van de samenleving. Zo stellen we ons vragen als:
Maken we ons zorgen over de opmars van populisme en de gevolgen op polarisatie in onze samenleving?
Hoe gaan we om met de uitdagingen die het met zich meebrengt?
Wat is de toekomst van populisme in Nederland en Europa?
Huub nam ons mee op een boeiende reis door de complexe wereld van populisme. Met een heldere uiteenzetting van de psychologie achter populisme, trapte Huub de avond af. Hij benadrukte dat populisme meer verborgen is dan men weet. Zo zullen politici niet snel van zichzelf zeggen dat ze populisten zijn. Hierdoor is het lastig om populisme te herkennen. Huub gaf ons daarom handvatten om populisten te herkennen.
Hij ging ook dieper in op de onbewuste processen in ons brein die ons vatbaar maken voor populistische boodschappen. Hij legde bijvoorbeeld uit hoe ons oerbrein ons kwetsbaar maakt voor discriminatie en hoe we onbewust onze vooroordelen projecteren op anderen.
De dialoog nam een interactieve wending toen de aanwezigen werden uitgenodigd om hun eigen ervaringen en meningen te delen. Zo ontstond er een boeiend gesprek over hoe we populisme kunnen herkennen en hoe we bruggen kunnen bouwen in een gepolariseerde samenleving.
De sfeer was afwisselend serieus en bevrijdend, met ruimte voor humor en zelfreflectie. De avond eindigde met een gevoel van hoop en optimisme. De inzichten van Huub en die van de openhartige deelnemers lieten zien dat er kansen zijn om populisme van binnenuit te begrijpen en in onszelf te bestrijden. Door bewustwording, verbinding en kritisch denken kunnen we bouwen aan een democratische samenleving, waarin ruimte is voor verschillende visies en meningen.
Aan het eind van de avond zijn we waardevolle inzichten rijker geworden. We hebben concrete handvatten meegekregen om populisme in de eigen omgeving te herkennen en om ertegen in actie te komen. De dialoog ‘Populisme en polarisatie’ was daardoor een inspirerende avond die genoeg stof heeft gegeven tot nadenken.
Deze dialoog is voorbereid door Christine de Pee, Mar Oomen, Hans Zuiver, Edgar Martijn en Mijanou Edink. De gespreksleiders waren Sandra Felter en Carla Peverelli. De inleiding kwam van Huub Buijsen, auteur van het boek ‘De verborgen psychologie achter populisme’.
Woensdagavond 20 maart. Buiten is de schemering net voorbij, binnen in Huis van de Wijk de Pijp trapt stadsdeelbestuurder Flora Breemer de dialoogavond van Dialoog in Actie af. Zij vertelt wat haar die dag is overkomen toen een mede-Amsterdammer haar hulp nodig had nadat hij gestruikeld was. ‘Behalve meer vertrouwen in de overheid ook meer kunnen vertrouwen op elkaar’ geeft Flora de dialoogtafels mee.
Vier dialoogvragen aan drie tafels:
Heb jij een ervaring met de landelijke overheid of de gemeente Amsterdam of stadsdeel Zuid dat jouw vertrouwen heeft beïnvloed?
Vind je het belangrijk om de overheid te kunnen vertrouwen?
Wat kan de landelijke overheid of de gemeente Amsterdam of stadsdeel Zuid doen zodat jij weer meer vertrouwen in de overheid krijgt?
Wat zou je zelf (met je vrienden, buurt, werk, organisatie, …) kunnen oppakken om het vertrouwen in de overheid te verbeteren?
Na de dialogen delen we kort wat er zoal ter tafel is gekomen.
Affaires
Door alle affaires is er veel wantrouwen van burgers naar de overheid ontstaan. Zonder actieve herinnering komen verantwoordelijke bestuurders ermee weg. En als een affaire uiteindelijk niet langer te ontkennen valt, dan blijken overheden niet in staat het probleem (binnen een redelijke termijn) op te lossen. Wat ook niet helpt is dat het moeilijk is om iemand te pakken te krijgen bij de overheid zowel op lokaal als op landelijk niveau. Als je zelf in de witte rijke bovenlaag zit dan heb je vaak netwerken en dan hoor je ‘daar moet je zijn’. Maar als je geen connecties hebt of je bent niet taalvaardig dan vind je het goede loket nooit omdat je de weg kwijtraakt in een enorm labyrint.
Ieder voor zich
Zonder vertrouwen in de overheid dreigt het ieder voor zich te worden. We zijn heel welvarend zo met elkaar en dat willen we niet kwijt. Ook daar word je egocentrisch en minder geneigd tot samenwerken van.
Problemen oplossen
Als overheid moet je je luisteren beter organiseren. Denk aan spreekuren van bestuurders waar je zonder afspraak kan binnenlopen. Burgers ondersteunen bij inspreken bij de gemeenteraad. Minder ophaalsessies door contactambtenaren en meer dialoog met beleidsmakers. Niet alleen luisteren naar je burgers, maar ook naar kritische ambtenaren en klokkenluiders. En niet alleen luisteren, maar de problemen ook oplossen. Met minder managers en beleidsmakers en met meer uitvoerders. Ook als overheid moet je doen wat jij zegt want als je niet doet wat je zegt, kom je onbetrouwbaar over.
Bestaanszekerheid
Voor vertrouwen in de overheid is heel belangrijk dat die overheid zorgt voor bestaanszekerheid. Want als je dat als overheid van een welvarend land niet voor iedereen weet te regelen, dan verlies je gewoon je geloofwaardigheid. Wat ook heel hard aankomt is dat je als burger ziet dat een bank niet maar een bepaalde groep mensen wel mag omvallen. De economie gaat altijd voor. Dat grote bedrijven zoals Shell en Starbucks geen belasting betalen. Burgers moeten wel belasting betalen. Waarom moeten deze bedrijven geen belasting betalen? Dat klopt gewoon niet. Daar word je ontevreden van. Dus dat zijn dingen die de overheid zich zou moeten aan trekken om vertrouwen terug te winnen.
Het goede voorbeeld
Tot slot de laatste vraag: wat kan je zelf doen? Goed stemmen, lid worden van een politieke partij. Je kunt dingen die je belangrijk vindt steunen met giften. Ga demonstreren want dat gebeurt gewoon te weinig. Wat ook belangrijk is, is vaker omzien naar anderen. Kijk eens wat je voor je buurman kan doen of gewoon groeten op straat. Mensen een complimentje geven, ook de overheid als die het goed doet. Omdat het heel fijn is om te merken dat er ook dingen goed gaan. Besef dat we elkaar nodig hebben. Het is heel belangrijk om een gevoel van samenhorigheid te krijgen door samen dingen te organiseren. Laten we de overheid het goede voorbeeld geven door als burgers zorgzaam voor elkaar te zijn.
Deze dialoog is voorbereid door Christine de Pee, Edgar Martijn, Hans Zuiver, Harry Ebbink en Mijanou Edink De gespreksleiders waren Mar Oomen, Paul Basset en Sandra Felter
Woensdagavond 6 maart gaan 26 vrouwen in de Oranjekerk met elkaar in gesprek.
Latifa van Blije Buren en Stichting Thuis start de avond en vertelt ons over haar moedige keuze. Daarna delen we aan vier dialoogtafels ervaringen en dromen we over hoe we zouden willen dat het is.
Onze ervaringen delen we aan de hand van de volgende dialoogvragen:
Op welke keuze in jouw verleden ben je (als vrouw) trots?
Wat was moedig aan die keuze?
Hoe heeft het vrouw-zijn bijgedragen aan je keuze?
Hoe heeft die keuze je leven beïnvloed?
Met de volgende vragen gaan we op zoek naar onze toekomstdromen:
Op wiens schouders sta jij als vrouw?
Welke vrouw was jouw voorbeeld?
Wie hoop jij weer te inspireren?
Hoe ziet die toekomst eruit? Durf te dromen!
We ronden ons gesprek aan de dialoogtafels af waarbij we ons afvragen: welke actie onderneem ik om mijn toekomstdroom dichterbij te brengen?
We besluiten de avond door elkaar te vertellen wat er aan de afzonderlijke dialoogtafels aan de orde gekomen is.
Deze dialoog is voorbereid door Carla Peverelli, Christine de Pee en Kyung In van de Ven De gespreksleiders waren Elisa Roep, Emelie van der Bijl, Gerda van ’t Hoff en Sandra Felter
